Το σπίτι μας...
Κατασκευάστηκε το 1957. Το παλιό ήταν ισόγειο. Ο πατέρας μου είναι ο ίδιος μάστορας, κτίστης. Ήμουνα τριών χρόνων όταν κτίστηκε. Από τις πρώτες εικόνες στη ζωή μου, που έρχονται στη μνήμη μου, είναι η άτυχη στιγμή, όταν έπεσα μέσα σε μια "γούρνα" γεμάτη με νερό (ήταν η γούρνα για την κατάσβεση του ασβέστη στο χτίσιμο), η εικόνα των μαστόρων στη σκεπή, στο τέλος, στον "καβαλάρη" λίγο πριν τα "μαντήλια", το κουβάλημα των πλακών από το "βράχο", στο γάιδαρο, για το σκέπασμα του σπιτιού, αλλά και η δύσκολη στιγμή όταν με έπιασε η αγελάδα μας από τις τιράντες στα κέρατά της και με έκανε βόλτες.
Είναι ανώγιο με δύο μεγάλα δωμάτια, τη σάλα, τζάκια και στα δύο δωμάτια, με τρία μικρά παράθυρα σε κάθε δωμάτιο, και την κουζίνα απέξω. Έχει ξύλινο πάτωμα και ταβάνι, εκτός από τη σάλα, που έχει μόνο μαδέρια, για να κρεμάμε το καλαμπόκι. Το μπαλκόνι, ξύλινο με μεγάλα μαδέρια και η τσιμεντένια σκάλα που κατεβαίνουμε στην αυλή. Εχει ξυλοδέματα, που το κάνουν στέρεο και τα χωρίσματα είναι με "πλεκτό" και σοβά. Τα ξύλα του είναι "δέντρινα" και καστανιές. Λιγότερα κέδρα και ελατίσια
Στο κατώι, ένα μέρος "φιλοξενούσε" τα μεγάλα ζώα μας, τις αγελάδες, το άλογο και τη γαιδούρα, και στο άλλο είχαμε την αποθήκη με τα βαρέλια για το κρασί και για τα τυριά, τις καρδάρες και τα ασκιά με την αρτμή και τις νταμιζάνες με το τσίπουρο
Με τον σεισμό, που έγινε στις 5-2-1966, έπαθε ζημιές. Έπεσε η καμινάδα, έπεσε ένα τμήμα της σκεπής μέσα και ορισμένες πλάκες, άνοιξε στις γωνίες και μας άνοιξε και η σκάλα, απομακρύνθηκε από το σπίτι ελαφρώς... Τις ζημιές τις επισκευάσαμε... Πήραμε βέβαια το δάνειο των σεισμοπλήκτων και φτιάξαμε το 1974 (μετά από οκτώ χρόνια...) το καινούργιο μας σπίτι στο χωριό. Ήταν η αιτία να γίνουμε κι εμείς, οι εξοχίτες, πρωτευουσιάνοι... Μετακομίσαμε στο χωριό, αν και ποτέ δεν νιώσαμε "Πετραλωνίτες". Είμαστε πάντα "εξοχίτες"...
