...Λοιπόν άκου τι θυμάμαι Εκεί γύρω στο 1960 είχα έλθει και εγώ παιδάκι με τον παππού μου στο χωριό. Μας φιλοξένησαν σε ένα σπίτι στο χωριό και μάλιστα η κυρία του σπιτιού προσπαθούσε με τον παππού να με καθίσουν να φάμε το βράδυ σε ένα πάρα πολύ χαμηλό τραπέζι πολύ κοντά στο πάτωμα. Αργότερα έμαθα ότι το έλεγαν σοφρά ή σορφά ή κάτι τέτοιο. Πού να κάτσω εγώ. Ανένδοτος. Ήθελα τραπέζι κανονικό. Τελικά κάποια λύση βρήκε αυτή η κυρία, δεν θυμάμαι. Όμως έχω φωτογραφίες στο άλμπουμ από αυτή την μοναδική φορά που ήρθα στο χωριό. Είμαστε όλοι μαζί σε μια αυλή, κάτι παιδάκια μαζί μου και οι μεγάλοι. Ίσως να είσαι και συ. Τα έχω όλα αυτά στην βιβλιοθήκη στο σπίτι του πατέρα και όταν έλθω Αθήνα υπόσχομαι να τα δούμε μαζί...
.... Όταν το 1960 και κάτι ήρθα στο χωριό ήταν ένας παπάς και μια καταπληκτική γυναίκα η παπαδιά του που με κυνηγούσε κάθε μέρα να μου δώσει να φάω φρέσκο αυγό από τις κότες και χωριάτικο ψωμί . Δεν ξεχνώ που μου φώναζε, έλα καημένο Βαγγελάκη να φας αβγουλάκι. Πού να τα βρείτε στην Αθήνα παιδάκι μου. Φάε Βαγγελάκη. Άκου τώρα τι θυμάμαι...
(Είναι απόσπασμα από το μήνυμα του συγχωριανού μας, δεν βάζω το όνομα, γιατί δεν του ζήτησα την άδεια να το αναρτήσω. Ελπίζω να μην έχει αντίρηση. Δεν το έβαλα ολόκληρο. Επίσης τις φωτογραφίες, που είναι στα χρόνια του '50 και σίγουρα πριν το '60, Πάσχα στον Πάνω Μαχαλά, αν τις μεγενθύνει κανείς θα δει πρόσωπα συγχωριανών μας, άλλοι "λείπουν", άλλοι λείπουν στην Αμερική κλπ, εγώ δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κανέναν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου