Προχθές, Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου, πήγα στο χωριό να βγάλω τις πατάτες στην εξοχή. Πήγαμε με τον πατέρα. Περισσότερο, όπως κατάλαβα, ο πατέρας ήθελε να δει πώς πάει το έργο της εκκλησίας. To Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του χωριού αποφάσισε να ανακατασκευάσει το εξωκλήσι της Παναγιάς, που είναι κοντά στο σπίτι μας. Το εκκλησάκι αυτό είχε κατασκευαστεί το 1944 με πρωτοβουλία τότε -κυρίως- του Μήτσου Χουλιάρα, με ταμία τον Βασίλη Βασιλείου και μάστορα τον θείο μου τον Τάσο Σταμέλο. Είναι η Γέννηση της Θεοτόκου και πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου.
Την φροντίδα της εκκλησίας, όσο εγώ θυμάμαι, την είχε η οικογένειά μας γιατί ήταν κοντά στο σπίτι, αλλά και γιατί είχαμε τη νομή του "βακούφικου". Είναι μια έκταση γύρω στα πέντε στρέμματα με ψηλές αιωνόβιες βελανιδιές, κρανιές και πολλά σπερδούκλια. Ο παππούς ήταν μόνιμα επίτροπος της εκκλησίας και όταν πέθανε, ανέλαβε ο πατέρας. Εμείς τα παιδιά είχαμε πάντα την ευθύνη να ανάβουμε τα καντήλια σε κάθε γιορτή και Κυριακή, και το βράδυ και το πρωί. Δεν θα το κρύψω, ήταν αρκετά ζόρικη υποχρέωση. Όταν μάλιστα νύχτωνε κι έπρεπε να πάω να ανάψω τα καντήλια, είχα μεγάλο φόβο. Και να σκεφτείς ότι έπρεπε να ανεβείς και στη σκάλα τρέμοντας. Είχαμε μια σκάλα τρίποδη γεμάτη λάδια. Όταν φύγαμε εμείς τα παιδιά, τα καντήλια τα άναβε η μάνα κι ο πατέρας.
Με νοσταλγία θυμάμαι και τα πανηγύρια αλλά και τα παιχνίδια που κάναμε με την τραμπάλα ανάμεσα στις κρανιές και στο βράχο στην κάτω άκρη.
Με τα χρόνια άλαξε το τοπίο. Έγιναν αρχικά μόνιμα ξύλινα καθίσματα με σιδερένιο σκελετό και τραπέζια. Μετά έγινε το χοροστάσι και το καμπαναριό. Παλιά είχαμε το σήμαντρο κρεμασμένο στο δέντρο έξω από το ιερό και μετά την καμπάνα κρεμασμένη με σχοινί στο δέντρο. Φυτεύτηκαν και μερικά κυπαρίσια. Έγινε ο δρόμος για τα αυτοκίνητα, κόπηκαν αρκετά δέντρα, κόπηκε και το δέντρο με τα μπιμπίκια... ο φόβος μας κάθε καλοκαίρι. Το κτίσμα της εκκλησίας είχε τις φθορές του, τα ποντίκια ήταν μόνιμοι κάτοικοι αλήθεια.
Είδα ότι γίνεται μια καλή προσπάθεια, πέτρινη κατασκευή στο ίδιο μέγεθος με το παλιό εκκλησάκι. Σίγουρα το κόστος σε χαλεπούς καιρούς θα είναι μεγάλο για τα δεδομένα του χωριού. Εύχομαι να ολοκληρωθούν γρήγορα οι εργασίες και να μην κουραστεί το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο για την εξασφάλιση των χρημάτων. Από ό,τι άκουσα, λείπουν αρκετά...
Η εκκλησία όπως ήταν πριν
Για να κλείσω, φέτος ήταν δύσκολη χρονιά για τις πατάτες, γιατί έβρεχε μετά την σπορά διαρκώς με αποτέλεσμα να γίνει "πέτρα" το χώμα, σκληρό. Έμειναν και απότιστες, τις έπνιξαν και τα χόρτα, παρά του ότι τις σκάλισα δύο φορές. Τελικά έβγαλα περίπου 30 κιλά μικρές και μεσαίες, όχι μεγάλες. Είναι όμως, είμαι σίγουρος, νοστιμότατες και οικολογικές.
Το κακό είναι ότι το λίγο νερό στο ρέμα δεν κατάφερα να το φέρω στα ακτινίδια γιατί τα αγριγούρουνα πηγαίνουν και χαλάνε το αυλάκι στο ρέμα. Με αποτέλεσμα, είδα τα ακτινίδια να έχουν πρόβλημα και φοβάμαι για την τύχη τους, δεν λέω για τον καρπό που μάλλον δεν θα ωριμάσει όπως φαίνεται... Η ανθρώπινη απουσία σε όλο της το μεγαλείο και η τύχη των δέντρων...
Εδώ το εικόνισμα, στην κορυφή στο Βακούφικο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου