Είναι πια καθιερωμένο κάθε χρόνο να κάνουμε το Πάσχα στο χωριό οικογενειακά. Σε σημείο που ακόμα και η χαμηλών τόνων κόρη μου, το εκφράζει με το "πάλι...;;". Είναι και οι γονείς, αλλά είναι και η ομορφιά της άνοιξης που σε κάνει να λες "πάλι". Αν πετύχεις μέρες καλές, όπως φέτος, τότε αποζημιώνεσαι πλήρως.
Τα τελευταία χρόνια έγινε σχεδόν συνήθεια η ανάσταση να βγαίνει νωρίς γιατί ο παπα-Κώστας πηγαίνει και στα άλλα χωριά. Φέτος χτύπησε η καμπάνα στις 8 και η ανάσταση βγήκε στις 9 το βράδυ, γιατί έπρεπε να πάει στη Βράχα για την μεσονύχτια ανάσταση. Διαμαρτύρονται οι χωριανοί. Λένε γιατί να μας αφήνει εμάς, αφού η ενορία του είναι εδώ...; Ας τα βρούνε...
Παλιότερα, αξέχαστες εποχές της μικρής νιότης, η ανάσταση έβγαινε κατά τις 4 το πρωί. Η καμπάνα χτυπούσε κατά τις 2 τη νύχτα. Εμείς, οι εξοχίτες, ξεκινούσαμε πριν χτυπήσει η καμπάνα με το καντήλι ή με πυροφάνια. Βάζαμε ένα τενεκεδάκι στην άκρη του ξύλου, βάζαμε στάχτη και πετρέλαιο ακάθαρτο και το ανάβαμε. Ντουμανιάζαμε στον καπνό μέχρι να φθάσουμε στο χωριό, μέσα στις λάσπες και περνώντας τα ρέματα. Τότε ακόμα βούιζαν τα ρέματα... Αν ήταν καμιά καλή βραδιά, μας συντρόφευαν τα αηδόνια και οι κουκουβάγιες. Οι κουκουβάγιες όταν βλέπουν φως, είναι η χαρά τους...
Πολλές φορές πηγαίναμε από τους πρώτους. Εμείς τα παιδιά πηγαίναμε και στο ιερό να κάνουμε τα θελήματα του παπά-Λία. Το θυμιατό κυρίως και τα μαν(ου)άλια, αλλά και τα καντήλια, τη σόμπα. Μην κοιτάς τώρα που είναι όλα ηλεκτρικά και καίει και το καλοριφέρ... Καντήλια ηλεκτρικά... Πώς να κλάψουν οι εικόνες, καθόλου υγρασία δεν έχει η εκκλησία.
Ο παπά - Λίας, πριν πει το "Δεύτε λάβετε φως", έβγαινε στην ωραία πύλη και ρωτούσε "ήρθαν ούλ';;" Αν είχε έρθει και ο Κουμπουγιαννοστέλιος, τότε ξεκινούσε.
Εμείς τρέχαμε ποιος θα χτυπήσει την καμπάνα για την ανάσταση... αλλά χωρίς τρακατρούκες και βεγγαλικά. Αμάν πια κι αυτή η μόδα... ήρθε και στο χωριό μας τα τελευταία χρόνια και άντε να ηρεμήσουν τα μικρά με τα μπάμ και μπουμ. Χώρια που τα σκυλιά του χωριού κάνουν μια βδομάδα να συνέρθουν. Ο Φλώρος της Ειρήνης χώθηκε μέσα στα λουλούδια από το φόβο του και δεν έβγαινε ούτε την άλλη μέρα.
Το μαρτύριο ήταν ότι έπρεπε να καθήσουμε μέχρι τα χαράματα για να "απολύσει" η εκκλησία και μετά να φύγουμε, μέρα πια, για την εξοχή... με τα μάτια μισάνοιχτα. Και να πρέπει να ανάψουμε και τα καντήλια στην Πανα(γ)ιά... Ενώ τώρα, μόλις βγεί η ανάσταση, δρόμο για το σπίτι και για την ωραία μαγειρίτσα
Ευτυχώς μόνο που εμείς τότε δεν ξέραμε από ψήσιμο αρνιών και τέτοια. Η ζωοφιλία δεν μας επέτρεπε τέτοια θέα, ανοιξιάτικα τα μαναράκια μας να τα σουβλίζεις και να βλέπεις να ιδρώνουν στη θράκα... Μόνο οι σημερινοί αγριάνθρωποι, οι φαταούλες, το έχουν για διασκέδαση. Τέλος πάντων, εμάς μας αρκούσε ο μικρός καπαμάς στο ταψί στη γάστρα, που είχε φροντίσει η μάνα αποβραδίς να βάλει. Όλοι μαζί γύρω από το ταψί, στο τραπέζι, τον σοφρά, με τον παπού να ευλογάει και το τζάκι να καίει τα κούτσουρα, γιατί ο Απρίλης και μάλιστα αρκετά πρωί, ήταν λίγο δροσερός...Πρώτα τσουγκρίζαμε τα αυγά...κατά ηλικία και ζεύγη. Ο παπούς με τη γιαγιά, ο πατέρας με τη μάνα, ο Βαγγέλης με τον Τάσο κι εγώ, ο μικρότερος, με την Ειρήνη και μετά ξανά οι γεροί με τους γερούς...
Ο πατέρας κόλαγε τσόφλια από τα αυγά πάνω από την μπαλκονόπορτα, με τί λέτε εσείς τα κόλαγε;; με βουνιά από την αγελάδα... Ακόμα μου φαίνεται έχει κολυμένα τσόφλια στο σπίτι στην εξοχή.
Αρκετά για το Πάσχα. Άλλη φορά περισσότερα
