Ως τότε τα αλέτρια ήταν ξύλινα με το υνί μόνο σιδερένιο. Με το διπλό κάναμε "χωράφι" με τα άλογα(ένα ή δύο) και με το μονό με τα βόδια. Το διπλό για να "κόβει" καλύτερα έπρεπε να πάει στο "γύφτο" μια φορά το χρόνο να το επιδιορθώσει"Το όργωμα γινόταν τα παλιά χρόνια με το ξύλινο αλέτρι. Είχε μήκος δυόμισι περίπου μέτρα, αρκετά μεγαλύτερο δηλαδή από το σιδεράλετρο, και όλος ο εξοπλισμός του ήταν ξύλινος εκτός από το σιδερένιο γινί. Το κατασκεύαζαν ειδικοί τεχνίτες.
Συνοπτικά, ένα ξύλινο αλέτρι είχε τα εξής εξαρτήματα, που το καθένα είχε το δικό του ρόλο κατά τη διαδικασία του οργώματος: το πίσω τμήμα του αλετριού το οποίο κρατούσε ο γεωργός, το μέρος του αλετριού πάνω στο οποίο ήταν σφηνωμένο το γινί, με τη βοήθεια μιας ξύλινης σφήνας. Στις δύο πλευρές ήταν στερεωμένα επίσης τα "ξυλάχτια", ο ρόλος των οποίων ήταν να ανοίγουν την αυλακιά. Το "σταβάρ'" ήταν ο άξονας του αλετριού που συνέδεε το αλέτρι με τον ζυγό. Ο ζυγός έμπαινε πάνω στον αυχένα των βοδιών και τον σταθεροποιούσαν με τις σιδερένιες "ζεύλες" και τις "λιμνιστήρες" φτιαγμένες από δέρμα βοδιού"
Απόσπασμα από τη λαογραφία "ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΠΟΤΑΜΟΣ" του δάσκαλου Βαχτσαβάνη Παναγιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου