Θέλαμε κι εμείς να πάμε αυτοκίνητο στην "εξοχή". Λέγαμε μήπως μπορέσουμε καμια φορά να φτιάξουμε το σπίτι, για να μην πέσει. Κυρίως η στέγη είναι το πρόβλημα. Λόγοι συναισθηματικοί. Αλλά "ουδέν κακόν αμιγές καλού" που λέγανε και οι πρόγονοί μας. Η μπουλντόζα και τα γκρέιντερ δεν είναι καμιά ανώδυνη υπόθεση. Μας στεναχωρεί όταν βλέπουμε τα "όχτια" και τις σούδες κομένες από τα βαρειά μηχανήματα. Αλλά τί να κάνουμε. "Τόσα χρόνια που τον χρειαζόμουνα εγώ το δρόμο, δεν μου τον έφτιαχναν" λέει ο πατέρας πικραμένος, "τώρα τί να τον κάνω..."
Εδώ ο κυρ Λευτέρης από κοντά στο γκρέιντερ, λες και οδηγεί το σιδηράλετρο μην του ξεφύγει απ' την αυλακιά. Κόβεται η συνήθεια;

Πήγα λοιπόν να βοτανίσω τα κρεμύδια, χωμένα ήταν μέσα στα βλήτα, να σκαλίσω τις φασουλιές και να βάλω τα παλούκια. Έχει μπόλικη δουλειά η οικολογική (φυσική) γεωργία. Οι πατάτες έχουν πετάξει αρκετά, οι ντομάτες κρατάνε, οι αγγουριές το ίδιο. Κρεμμύδια θα πάρουμε αρκετά. Τώρα για πολλά φασόλια, δεν το βλέπω. Μια φορά τη βδομάδα πότισμα, και αν..., πάνε σχεδόν ασκάλιστα τα περισσότερα.

Δείτε εδώ φύλλα από τα ακτινίδια, μάλλον τα τρύπησε κάποιο χαλάζι
Η κερασιά στο φουλ, μικρά κεράσια αλλά πολύ νόστιμα, ποιος ανεβαίνει; ψήλωσε πολύ για μας, μου φαίνεται, η κερασιά...
Ο πατέρας και η μάνα στο μπαλκόνι. Ήρθε και το καθάρισε το σπίτι, από άκρη σε άκρη. Όλο το χειμώνα μόνο του, στην εγκατάλειψη. Της λέω "να σε αφήσω εδώ μια βδομάδα" "να κάτσω", μου λέει "αλλά φοβάμαι, αν πάθω τίποτα ποιος θα με ακούσει"

Να και το ρολόι, το έφερα δώρο από τη Σοβιετία το 1987
Το κρεβάτι με τα μικρά ξύλινα παράθυρα. Σ' αυτό κοιμόνουνα κι εδώ διάβαζα ακουμπώντας πάνω στο περβάζι του παράθυρου. Αναμνήσεις...