Βάσω, η ριγανού...Η ρίγανη είναι αρωματικό ποώδες , πολυετές, ιθαγενές και θαμνώδες φυτό της Μεσογείου και της Κεντρικής Ασίας . Ανήκει στο γένος Ορίγανο της τάξης των αγγειόσπερμων δικότυλων φυτών λαμιώδη.
Στην Ελλάδα η ρίγανη είναι αυτοφυής και βρίσκεται σε ορεινές και βραχώδεις περιοχές είναι δε εξαιρετικής ποιότητος και θεωρείται η καλύτερη στον κόσμο.
Χρησιμοποιείται σαν καρύκευμα κυρίως στην μαγειρική αλλά και σπανιότερα ως αφέψημα, το οποίο αναφέρεται ως εξαιρετικό κατά του βήχα. Χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στη χωριάτικη σαλάτα.
Η συλλογή της ρίγανης γίνεται κατά την ανθοφορία του φυτού, τα άνθη αυτά ξεραίνονται σε ειδικά υπόστεγα ή ξηραντήρια και στη συνέχεια τρίβονται και κοσκινίζονται.
Είναι το βασικό καρύκευμα των χωρών της Μεσογείου και βασικό συστατικό της Ελληνικής, αλλά και της Ιταλικής κουζίνας.
Επειδή η συλλογή της απαιτεί αρκετά εργατικά χέρια, η έλλειψη τους οδήγησε σε οργανωμένη καλλιέργεια στις περιοχές των Τρικάλων και της Καρδίτσας. Στις Η.Π.Α η κατανάλωση της ρίγανης αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια και έτσι άρχισε η καλλιέργεια της σε διάφορες περιοχές του νότου αλλά και στο Μεξικό.
Από το el.wikipedia.org
Την 10ετία του '60, αλλά και αργότερα θα έλεγα, στο χωριό μας γίνονταν εμπόριο ρίγανης, γιατί έχει πολύ καλή ποιότητα. Όλοι, μα όλοι, μικροί και μεγάλοι, μαζεύαμε ρίγανη, την απλώναμε σε σκιερό μέρος, συνήθως σε αποθήκες και όταν ξεραίνονταν, την τρίβαμε και την πωλούσαμε σε τσουβάλια. Ήταν η καλοκαιρινή απασχόληση πολλών και για μας τα παιδιά, το χαρτζιλίκι. Έτσι μας έμεινε και η σημερινή συνήθεια...
Δείτε όμως και το καλαμπόκι της οικολογικής γεωργίας πόσο μεγάλωσε...
...και τα φασόλια
Να κι ένας τσίντζηρας! τον καταφέραμε στη φωτογραφία...
Αλλά και ένα μούρο, φρούτο της εποχής για την εξοχή... φάγαμε λίγα
Το μούρο είναι ο καρπός της μουριάς. Είναι σύνθετος και αποτελείται από μία ταξικαρπία που σχηματίζεται από τα άνθη της ταξιανθίας. Το μήκος του ποικίλει από μισό εκατοστό μέχρι και 2,5 εκατοστά. Τα μεγαλύτερα μούρα παράγονται από τα καλλιεργούμενα είδη.Το μαύρο μούρο είναι το πιο νόστιμο από τα άλλα είδη, είναι χυμώδες και το χρώμα του είναι σκούρο πορφυρό. Τρώγεται σκέτο σαν φρούτο, χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική καθώς και στην παρασκευή χυμών. Το κόκκινο μούρο έχει χρώμα ανοιχτό πορφυρό, γεύση πολύ γλυκιά και χρησιμοποιείται στην παρασκευή μαρμελάδων και ζελέδων. Τα άλλα είδη μούρων είναι κατώτερης ποιότητας και δεν καταναλώνονται ευρέως.
Από τη Βικιπαίδεια,
Παλιότερα, μαζεύαμε τα μούρα και κάναμε την μαρμελάδα από μούρο. Την λέγαμε και πετιμέζι. Ήταν μια πολύ καλή τροφή, γιατί τη βάζαμε πάνω στη φέτα για πρωινό, για απογευματινό, για όλες τις ώρες...
Η Αγία Τριάδα κάτω από το Βελούχι. Τα σχόλια είναι περιττά...
