27 Απρίλη 1974 πήγα φαντάρος

Σαν σήμερα, 27 Απρίλη 1974, πριν 46 χρόνια, εκεί στα τέλη της χούντας, «πήγα φαντάρος» και παρουσιάστηκα στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού, στην Κόρινθο. Βρήκα τυχαία στο οπισθόφυλλο του «ΗΓΕΜΟΝΑ» του Μακιαβέλι - το βιβλίο ήταν ένα από αυτά που είχα στο σάκο μου για διάβασμα το 1976 - τις διευθύνσεις των μονάδων που είχα «υπηρετήσει». Παρουσιάστηκα στις 27 Απρίλη 1974 και απολύθηκα στις 12 Νοέμβρη 1976, μετά από 30 μήνες και 16 μέρες φυλακή, σύνολο 929 μέρες φαντάρος: Κόρινθος (Κέντρο Εκπαίδευσης), Θήβα (Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού για Λοχίας Διαβιβαστής), Άργος Ορεστικό (149 ΜΜΒΠ στην περίοδο της επιστράτευσης), Καπανδρίτι (Μονάδα αντιαεροπορικών πυραύλων HAWK εδάφους - αέρος), Θεσσαλονίκη - Άσσηρος (μεταφέρθηκε η μονάδα από το Καπανδρίτι στην

Άσσηρο.

929 αξέχαστες μέρες της νιότης. Στρατεύτηκα 20χρονος, ανάμεσα στην εφηβεία και την ωριμότητα, να χτυπιέσαι «μεταξύ σφύρας και άκμονος» στο ζενίθ της κυριαρχίας του μιλιταρισμού στη χώρα μας, την αβεβαιότητα της χρονικής συγκυρίας, το τέλος της χούντας, την αρχή της μεταπολίτευσης και τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, την επιστράτευση και την πολεμική αντιπαράθεση με την Τουρκία, με τις έντονες προσωπικές εσωτερικές αναζητήσεις και τους συναισθηματισμούς, την καταπίεση και την αδικία.

Ήδη είχα επιλέξει την πολιτική «στράτευση» στην αριστερά, όταν μαθητής ακόμα στο Γυμνάσιο Καρπενησίου με πλησίασαν αριστεροί φαντάροι της ΜΟΜΑ και το καλοκαίρι του 1972, όταν έκανα φροντιστήριο στην Αθήνα για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, ήρθαν και με βρήκαν και μου έδωσαν το βιβλίο «ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΥΛΙΣΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ» με ερωτήσεις και απαντήσεις, που με βοήθησε να κατανοήσω την αριστερή σκέψη και αντίληψη. Δεν ξεχνάω:

Την πρώτη μέρα της παρουσίασης στο στρατό, τα επισκεπτήρια στην Κόρινθο, που εγώ δεν είχα κάποιον να έρθει, το τραγούδι "λίγο ακόμα θα ιδούμε" στα μεγάφωνα του στρατοπέδου του Γιάννη Μαρκόπουλου με την Μέμη Σπυράτου.

Την Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση(ΕΗΔ) στο θεατράκι του στρατοπέδου στη Θήβα, που αρνιόμουνα να ακούω τις βλακείες τους κι εγώ έγραφα στο γόνατο ποιήματα σε ένα μικρό δεφτέρι.

Την είδηση της επίθεσης της Τουρκίας στην Κύπρο και την κήρυξη της επιστράτευσης - ήμουνα με 24ωρη άδεια στη Μακρακώμη και επέστρεψα με το τρένο στη Θήβα - τις πρώτες βραδιές της επιστράτευσης στην Θήβα στο χώρο της διασποράς, την μετάθεσή μου «σε άγνωστη μονάδα και τόπο», πρώτα στο Αμύνταιο και μετά στην Καστοριά στο χώρο της διασποράς της 149 ΜΜΒΠ σε σκηνές στις όχθες του Αλιάκμονα κοντά στο χωριό Κορομηλιά, το γεμάτο με τη γεμιστήρα TOMSON για μαξιλάρι στο σκηνάκι, τις πορείες των τελευταίων επίστρατων μπροστά στο διοικητήριο της μονάδας φωνάζοντας «το ‘πε, το ‘πε», «το είπε» δηλαδή «ότι θα απολυθούμε», την Πρωτοχρονιά του 1975 που έχασα όλα μου τα λεφτά στα χαρτιά, πόσα πολλά, όσα παίρναμε ως φαντάροι, νομίζω πρέπει να ήταν 112 δραχμές το μήνα για τους λοχίες και 98 δραχμές για τους φαντάρους, το ότι είχα 6 μήνες να πάρω τηλέφωνο στο χωριό τους γονείς μου.

Την εφημερίδα «ΑΥΓΗ» κάτω από το μαξιλάρι μου στο θάλαμο, τις πλαστογραφίες της υπογραφής του διοικητή της Πυροβολαρχίας υπογράφοντας άδειες εξόδου και διανυκτερεύσεις στους φαντάρους, τη βολή πυροβολικού στο Βίτσι με μισό μέτρο παγωμένο χιόνι, την μετάθεσή μου στην 181 ΜΚΒ HAWK στο Καπανδρίτι και την μετακίνηση της μονάδας οδικώς με μια διανυκτέρευση στη Λάρισα για την Άσσηρο της Θεσσαλονίκης συνοδηγός στο ΡΕΟ με οδηγό τον Βαγγέλη Κακαριάρη από το Πέτα της Άρτας.

Τις 80 μέρες «κράτηση» γιατί «δεν ήμουνα καλός λοχίας», δεν μπορούσα να επιβληθώ στους φαντάρους και έκανα μόνος μου σχεδόν όλες τις αγγαρείες, την ΕΣΑ στην Κατερίνη που έκανα ωτοστόπ στην άδεια, γιατί δεν είχα λεφτά, και τις 10 μέρες φυλακή γι’ αυτό, τις 5 μέρες φυλακή γιατί δεν ήταν καθαρή η τουαλέτα του ταγματάρχη και μια μέρα φυλακή, γιατί βρέθηκε μια γόπα μέσα στο θάλαμο, τις μπουρδελότσαρκες στα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης, το διάβασμα στον πίνακα του αμφιθεάτρου των αξιωματικών στο Διοικητήριο, που είχα την ευθύνη της συντήρησης, για να δώσω εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, την άρνηση του διοικητή να μου δώσει άδεια για να δώσω εξετάσεις γιατί «δεν ήμουνα καλός λοχίας», τελικά μου δόθηκε η άδεια και έδωσα εξετάσεις στη Λάρισα για να περάσω στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, την τότε ΑΣΟΕΕ.

Τους καυγάδες με τους συντρόφους του "δογματικού" ΚΚΕ, έλεγα τότε, στο χώρο των γεννητριών, που έκαναν θόρυβο, για να μην μας ακούσει κανείς, τα ολοήμερα παιχνίδια σκάκι στην αποθήκη με τον σύντροφο αποθηκάριο Νίκο Ζευγώλη από τη Νάξο, την πολύωρη ορθοστασία, σε παράταξη, περιμένοντας τον υπουργό Στρατιωτικών Αβέρωφ για επιθεώρηση, τον πολυήμερο πονόδοντο και την πρώτη εξαγωγή δοντιού από τον στρατιωτικό οδοντίατρο.

Τα σύννεφα των κουνουπιών από τα έλη του Λαγκαδά και τους κατάμαυρους τοίχους στο φυλάκιο στην Πύλη,που τα σκοτώναμε με το καπέλο, το μεθύσι που έκανα το Πάσχα του 1975 μέσα στο στρατόπεδο με τα ψημένα αρνιά στους λάκκους και τους εκατοντάδες επισκέπτες πολίτες, την «επ’ αόριστον» παράταση των απολύσεων γιατί ήμασταν σε επιφυλακή λόγω του ότι μπαινόβγαινε το τουρκικό ωκεανογραφικό ΧΟΡΑ στο Αιγαίο, τότε που ένας φαντάρος ουρλιάζοντας απείλησε τους αξιωματικούς στο διοικητήριο με την ξιφολόγχη και όλοι, όσοι ήμασταν να απολυθούμε μετά από 28 μήνες θητεία, πάθαμε ένα τραλαλά. Δεν θα ξεχάσω που πήγα να τρελαθώ, μου έμεινε ένα "τικ" ανεβοκατεβάζοντας το τζόκεϊ και κλωτσούσα διαρκώς πέτρες στους δρόμους του στρατοπέδου.

Τελικά απολύθηκα στις 12 Νοέμβρη. Έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω, σέρνοντας τα πόδια μου κυριολεκτικά για να πάω στην Εθνική Οδό να πάρω το λεωφορείο, αφού πρώτα ο λοχαγός Μουμούρης, που έβγαζε την υπηρεσία των λοχιών, αστειευόμενος μου είπε να επιστρέψω στις 15, γιατί ήμουνα λοχίας υπηρεσίας στην πύλη του στρατοπέδου…

Αυτά και τόσα πολλά ακόμα, που δεν ξεχνιούνται με τίποτα, γιατί πραγματικά ήμουνα στον πυρήνα του ρητού: «εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο στρατός». Κι αυτό ποτέ δεν μπόρεσα να το χωνέψω.