Κάθε φορά που πάω να κόψω ένα αγγούρι θυμάμαι τη γιαγιά μου.

Τα κρεμαστά αγγούρια του κήπου. Αυτή η αγγουριά πήρε φόρα και ανέβηκε στο δέντρο. Από μέρα σε μέρα τη βλέπω ν’ ανεβαίνει, λες και ο στόχος της είναι η κορυφή! Με αντιγράφει… είναι κορυφάκιας.

Κάθε φορά που πάω να κόψω ένα αγγούρι θυμάμαι τη γιαγιά μου. Μέσα στη μέση στη «λάκα» -έτσι λέγαμε το καλύτερο μας χωράφι κάτω από το σπίτι- μέσα στο καλαμπόκι και τις φασολιές, είχε τις αγγουριές σε ένα κομμάτι 2Χ3 περίπου. Εμείς, μικρά παιδιά τρέχαμε όλη μέρα και δεν χορταίναμε με τίποτα. Πηγαίναμε μπουσουλώντας σε μια απόσταση 30 μέτρα από την καστανιά ανάμεσα στο καλαμπόκι, για να μη φαινόμαστε, και τα κόβαμε μικρά τα αγγούρια και τα τρώγαμε επιτόπου, νοστιμότατα! Άλλες ποικιλίες, άλλες νοστιμιές, δεν τα βρίσκεις σήμερα. Αν μας έβλεπε η γιαγιά, έβαζε τις φωνές ρίχνοντας και καμιά μπλάνα «αχ κακόχρονο να’ χετε, σταχτ’ κι κουρνιαχτός, δεν αφήνετε τίποτα να μεγαλώσ’» Η έρμη τα περιποιόταν κάθε μέρα με το δικό της τρόπο, τα σκάλιζε, τα πότιζε, τα φρόντιζε, για να μη λείψει τίποτα από τη φαμελιά των οκτώ νοματαίων. Είπαμε: κλειστή οικονομία, ιδιοπαραγωγή για ιδιοκατανάλωση, μια ολοκληρωμένη διαχείριση πλούσιας διατροφής στην ορεινή Ευρυτανία, την μεταπολεμική μετεμφυλιακή Ευρυτανία…
Ο Τάσος μου έλεγε σήμερα ότι μια κερασιά μας κάτω από το σπίτι φέτος τσακίζονταν στα κεράσια. Τώρα δεν προλαβαίνω να πάω, θα έχουν γεμίσει σκουλήκια... Τι τα λέω τώρα αυτά...