Για το χωριό μας και γύρω από αυτό δεν έχουν γραφτεί πολλά ως τώρα. Με το παρόν δεν φιλοδοξώ να προσθέσω κάτι σημαντικό πέρα από τα προσωπικά μου βιώματα και τις αντιλήψεις, αλλά και το συναίσθημα. Όμως επικοινωνήστε μαζί μου για ο,τιδήποτε στο sstamell@otenet.gr

14 Ιουλ 2020

Αυτό είναι το σπίτι μας, στην εξοχή

Αυτό είναι το σπίτι μας, απέναντι από το χωριό, τα Πετράλωνα Ευρυτανίας, στη θέση «Πλάτανος» κάτω από το Γλα. Μέτρησα χθες το μονοπάτι με το garmin. Από το χωριό είναι 2,7 χλμ. Αυτή την απόσταση έκαναν η μάνα και ο πατέρας τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής τους, σχεδόν κάθε μέρα. Ο πατέρας μέχρι στα 90 του. Η μάνα έφυγε στα 90 της πριν εννιά χρόνια και ο πατέρας στα 94 πριν πέντε χρόνια.
Το σπίτι κατασκευάστηκε το 1957, όταν ήμουνα 3,5 χρόνων. Θυμάμαι όταν έπεσα μέσα σε μια γούρνα γεμάτη νερό, που την είχαν για την κατάσβεση του ασβέστη, και με έσωσε τελευταία στιγμή η αδερφή μου. Είναι ένα από τα πρώτα έντονα γεγονότα που θυμάμαι στη ζωή μου, κι αυτό πολύ αμυδρά. Το άλλο είναι όταν με πήρε η αγελάδα μας, η τσιβούλα, στα κέρατά της από την

3 Ιουλ 2020

Κάθε φορά που πάω να κόψω ένα αγγούρι θυμάμαι τη γιαγιά μου.

Τα κρεμαστά αγγούρια του κήπου. Αυτή η αγγουριά πήρε φόρα και ανέβηκε στο δέντρο. Από μέρα σε μέρα τη βλέπω ν’ ανεβαίνει, λες και ο στόχος της είναι η κορυφή! Με αντιγράφει… είναι κορυφάκιας.

Κάθε φορά που πάω να κόψω ένα αγγούρι θυμάμαι τη γιαγιά μου. Μέσα στη μέση στη «λάκα» -έτσι λέγαμε το καλύτερο μας χωράφι κάτω από το σπίτι- μέσα στο καλαμπόκι και τις φασολιές, είχε τις αγγουριές σε ένα κομμάτι 2Χ3 περίπου. Εμείς, μικρά παιδιά τρέχαμε όλη μέρα και δεν χορταίναμε με τίποτα. Πηγαίναμε μπουσουλώντας σε μια απόσταση 30 μέτρα από την καστανιά ανάμεσα στο καλαμπόκι, για να μη φαινόμαστε, και τα κόβαμε μικρά τα αγγούρια και τα τρώγαμε επιτόπου, νοστιμότατα! Άλλες ποικιλίες, άλλες νοστιμιές, δεν τα βρίσκεις σήμερα. Αν μας έβλεπε η γιαγιά, έβαζε τις φωνές ρίχνοντας και καμιά μπλάνα «αχ κακόχρονο να’ χετε, σταχτ’ κι κουρνιαχτός, δεν αφήνετε τίποτα να μεγαλώσ’» Η έρμη τα περιποιόταν κάθε μέρα με το δικό της τρόπο, τα σκάλιζε, τα πότιζε, τα φρόντιζε, για να μη λείψει τίποτα από τη φαμελιά των οκτώ νοματαίων. Είπαμε: κλειστή οικονομία, ιδιοπαραγωγή για ιδιοκατανάλωση, μια ολοκληρωμένη διαχείριση πλούσιας διατροφής στην ορεινή Ευρυτανία, την μεταπολεμική μετεμφυλιακή Ευρυτανία…
Ο Τάσος μου έλεγε σήμερα ότι μια κερασιά μας κάτω από το σπίτι φέτος τσακίζονταν στα κεράσια. Τώρα δεν προλαβαίνω να πάω, θα έχουν γεμίσει σκουλήκια... Τι τα λέω τώρα αυτά...

27 Απρ 2020

27 Απρίλη 1974 πήγα φαντάρος


Σαν σήμερα, 27 Απρίλη 1974, πριν 46 χρόνια, εκεί στα τέλη της χούντας, «πήγα φαντάρος» και παρουσιάστηκα στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού, στην Κόρινθο. Βρήκα τυχαία στο οπισθόφυλλο του «ΗΓΕΜΟΝΑ» του Μακιαβέλι - το βιβλίο ήταν ένα από αυτά που είχα στο σάκο μου για διάβασμα το 1976 - τις διευθύνσεις των μονάδων που είχα «υπηρετήσει». Παρουσιάστηκα στις 27 Απρίλη 1974 και απολύθηκα στις 12 Νοέμβρη 1976, μετά από 30 μήνες και 16 μέρες φυλακή, σύνολο 929 μέρες φαντάρος: Κόρινθος (Κέντρο Εκπαίδευσης), Θήβα (Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού για Λοχίας Διαβιβαστής), Άργος Ορεστικό (149 ΜΜΒΠ στην περίοδο της επιστράτευσης), Καπανδρίτι (Μονάδα αντιαεροπορικών πυραύλων HAWK εδάφους - αέρος), Θεσσαλονίκη - Άσσηρος (μεταφέρθηκε η μονάδα από το Καπανδρίτι στην

23 Μαρ 2020

Lockdown… και λοιπόν;


Lockdown… και λοιπόν;
Ποιος είπε ότι δεν κάνεις προπόνηση στην κουζίνα; Ζυμώνοντας μπορείς να κάνεις μερικά χιλιόμετρα - ιδεατά - μετρώντας τις περιστροφές στη ζύμη ή κάνοντας «επιτόπου» τροχάδην. Και το αποτέλεσμα είναι πιο απολαυστικό∙ και να … τρώγεται.  Όχι θα κάτσω να σκάσω. Ποιος στέλνει τώρα SMS στο 13033 και άντε να γράφεις σε κόλες  τα στοιχεία σου… για να τρέξεις στη γειτονιά στην άσφαλτο και με βροχή.

Για το ψωμί τώρα. Αυτή τη

Οι μετανάστες πρόγονοί μας στην Αμερική

Από την Αραχωβίτσα (Πετράλωνα) Ευρυτανίας, μετανάστες στην Αμερική (1901-1931) http://amfictyon.blogspot.com/2019/09/1901-1931.html Θερμά συ...