Ερειπωμένα σπίτια, «εξοχίτικες» αγροικίες, ταλαιπωρημένα από το χρόνο και τις κακουχίες, μέσα στο δάσος και τα εγκαταλειμμένα χωράφια. Βασικό χαρακτηριστικό τους η ανθρώπινη απουσία και η εγκατάλειψη. Θυσία στο βωμό του χρόνου και της ανελέητης πραγματικότητας.
Σπίτια που κατασκευάστηκαν στην εποχή του μεσοπολέμου ή και μετά τον εμφύλιο για να στεγάσουν πολλές ελπίδες και όνειρα για μια καλύτερη ζωή, να φιλοξενήσουν και τις
επόμενες γενιές.
επόμενες γενιές.
Κάπως έτσι είναι η ιστορία πολλών από μας.
Το καλύβι μας στην Ασβεσταριά που είχε φιλοξενήσει νιόπαντρους τον παππού και τη γιαγιά στις αρχές του 20ου αιώνα, σήμερα γκρεμισμένο φιλοξενεί στις σχισμές και στις γωνιές του τα άγρια του βουνού και του λόγγου: ποντίκια, σκίουρους, αλεπούδες, ασβούς και πολλά είδη πουλιών.
Το σπίτι μας στην εξοχή, πέτρινο ανώγειο, στέκει απροστάτευτο, ακατοίκητο, μελαγχολικό, με τα είδη οικιακής χρήσης όπως τα άφησε ο πατέρας φεύγοντας. Έφτιαξε ξανά τη στέγη τα τελευταία χρόνια και έλεγε: «θέλω να μείνει, να το βλέπετε». Η φθορά και η έλλειψη συντήρησης θα φέρει το θλιβερό αποτέλεσμα.
«Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε»… Κάπως έτσι είναι η ζωή ή κάπως έτσι ήταν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου