Για το χωριό μας και γύρω από αυτό δεν έχουν γραφτεί πολλά ως τώρα. Με το παρόν δεν φιλοδοξώ να προσθέσω κάτι σημαντικό πέρα από τα προσωπικά μου βιώματα και τις αντιλήψεις, αλλά και το συναίσθημα. Όμως επικοινωνήστε μαζί μου για ο,τιδήποτε στο sstamell@otenet.gr

12 Μαΐ 2021

Τώρα την Άνοιξη, τα φίδια

Τώρα την άνοιξη οι μνήμες από τα χρόνια εκείνα, τα παιδικά, στην εξοχή, γίνονται ακόμα πιο έντονες. Τότε ο χειμώνας ήταν αρκετά βαρύς. Την άνοιξη, από τα μέσα του Απρίλη και μετά, η φύση, όπως και να το πεις, ξυπνούσε πραγματικά από τη χειμέρια νάρκη. Τα δέντρα, τα λουλούδια, τα νερά, τα ζώα, τα ερπετά, τα έντομα, οι άνθρωποι σε μια άλλη εγρήγορση. Παντού ζωή∙ και η ομορφιά να πλημμυρίζει. Το χιόνι να υποχωρεί στις κορυφές του Βελουχιού και κυρίως να μένει στα ζερβά και ανήλια, στις ρεματιές και στα μεγάλα λούκια. Τα χόρτα δεν άφηναν χώρο ακάλυπτο και συνεχώς ψήλωναν και ψήλωναν, μέχρι τα ζώα μας να τα τιθασεύσουν.

Στην οικογένεια είχαμε ένα δυσάρεστο ιστορικό γεγονός. Η μάνα της γιαγιάς πέθανε από δάγκωμα φιδιού. Η γιαγιά μου ήταν το γένος Χαλκιά, απ’ την Αγία Παρασκευή. Ήταν το 1927 και δεν θα ήταν πάνω από εξήντα χρόνων. Πήγε νύχτα στο χωράφι να ποτίσει και να αλλάξει το νερό κι έκατσε πάνω στο φίδι. Το φίδι τη δάγκωσε στον κώλο. Έζησε ένα 24ωρο περίπου. Δεν υπήρχε γιατρός και το δάγκωμα ήταν στο πιο δύσκολο μέρος του σώματος. Τότε, όπως έλεγε η γιαγιά μου, προσπαθούσαν με παγανιστικά τερτίπια να ξορκίσουν το δηλητήριο. Δύσκολες εποχές. Τριάντα και σαράντα χρόνια μετά η γιαγιά μου έκλαιγε για τη μάνα της. Τόσο πολύ της στοίχισε αυτός ο

άσχημος θάνατος.

Τα λέω αυτά για να καταλήξω ότι στις 4 Μαΐου, σύμφωνα με το εορτολόγιο, είναι του Αγίου Μάρκου. Τη μέρα αυτή το έθιμο λέει ότι είναι η μέρα που ξορκίζουμε τα φίδια. Ο πατέρας, σχετικά πρωί με τη δροσιά, μας ξυπνούσε με ένα ασυνήθιστο θόρυβο. Έπαιρνε ένα μεγάλο τενεκέ και γυρνούσε σε μια ακτίνα 400-500 μέτρα γύρω από το σπίτι χτυπώντας δυνατά με ένα ξύλο. Και κάθε τόσο φώναζε: «Μάρκο, Μάρκο νάρκωσε το, παναούλα 'μ ξερανέ ‘το».

Επίσης για να διώξουμε τα φίδια υπήρχε και ένα άλλο παγανιστικό σκηνικό. Καίγαμε κάθε καλοκαίρι ένα κέρατο από ελάφι κοντά στο σπίτι. Λέγαμε ότι ήταν από ελάφι, μπορεί να ήταν και από ζαρκάδι. Είχε μια έντονη μυρωδιά και αυτή η μυρωδιά υποτίθεται ότι απομάκρυνε τα φίδια γύρω από το σπίτι.

Είχαμε αρκετά φίδια, κυρίως δεντρογαλιές και σαιτούρες, σπιτόφιδα, «θλακονάκια» -έτσι λέγαμε τα κονάκια- τυφλίτες, αστρίτες, αλλά και οχιές. Τις οχιές τις βρίσκαμε συνήθως κοντά σε πηγές. Η αλήθεια είναι ότι είχε καλλιεργηθεί γενικά ένας φόβος για τα φίδια, αν κι εμείς τα παιδιά δεν καταλαβαίναμε από φόβο. Πόσες φορές δε βρήκαμε και μέσα στο σπίτι φίδι, αν και είχαμε αρκετές γάτες, όπως κάποιες φορές να κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας σε κληματαριές και σε δέντρα ή μέσα στις κουφάλες των δέντρων, όταν ψάχναμε για φωλιές.

Κάθε χρόνο είχαμε γεγονότα με νεκρά ζώα από δάγκωμα φιδιού. Στη βοσκή τα ζώα, τα πρόβατα κυρίως, έχουν τέτοιες δυσάρεστες συναντήσεις. Το δάγκωμα συνήθως ήταν κάτω από το σαγόνι και πρήζονταν το κεφάλι του ζώου. Αυτό που κάναμε ήταν να τρυπάμε το πρησμένο μέρος με το αγκάθι της πατουλιάς ή καμιά φορά ο πατέρας άνοιγε με το μαχαίρι το μέρος αυτό…

Από τότε οι οικολόγοι είχαν βαλθεί να ξεκάνουν την κτηνοτροφία και τους ανθρώπους στην ορεινή Ελλάδα. Τι περιμένεις από οικολόγους, ειδικά εκείνης της πρώιμης εποχής…

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι μετανάστες πρόγονοί μας στην Αμερική

Από την Αραχωβίτσα (Πετράλωνα) Ευρυτανίας, μετανάστες στην Αμερική (1901-1931) http://amfictyon.blogspot.com/2019/09/1901-1931.html Θερμά συ...